La extremeña legalidad del ‘Renferéndum’ (EL MUNDO.ES)

[:es]A falta de presidente, que convalecía en Washington de lo suyo con Trump, habló la vicepresidenta, que quiso asemejarse al Macron que cargó contra el nacionalpopulismo en la Sorbona. Mientras dura la crisis catalana, Albert Riveraha decidido atinadamente hacer oposición a fuerza de extremar la lealtad, así que le preguntó a Sáenz de Santamaría cómo defender mejor y más juntos aún la democracia. Cortesía de aliado que Soraya no desaprovechó. Desgranó principios elementales del Derecho con unción de opositora, pero en un hemiciclo donde la adolescencia jurídica copa un tercio de los escaños sus palabras caían como la orina en el pantalón, según la fluida metáfora que el presidente Lyndon Johnsonformuló al oído de Galbraith: «¿No has pensado nunca, Ken, que hacer un discurso sobre economía se parece mucho a mearte encima? Uno nota el calor, pero nadie más se da cuenta». Quien dice economía dice la Constitución.

Esta vez el monólogo de Gaby -que para ejecutarlo ya se arremanga la chaqueta como los aspirantes más ortodoxos del Club de la Comedia- consistió en reivindicar la independencia de Castilla. Cosechó sonoros golpes de platillo demagógico, como cuando le propuso a Zoido redirigir los barcos de policías a salvar pateras en el Mediterráneo. O cuando improvisó una honda elegía por el robo de su país, que según Rufián se produjo hace 80 años y nadie lo ha visto desde entonces. Cómo vamos a encontrar las urnas si la propia Cataluña no ha aparecido todavía. ¿Habrá mirado bien el ministro en objetos perdidos? ¿No estará Cataluña muerta de risa en una consigna de la estación de Sants, esperando a que la encuentre un funcionario de Adif, y problema resuelto? ¿Y no es posible que en el mismo recóndito lugar encontremos otras cosas extraviadas de incalculable valor, tales como la célebre mayoría silenciosa, el sentido del ridículo del señor Rufián o la careta de partido español que se quitó Podemos?

A continuación la matinal programaba dos números quizá menos artísticos pero no más compatibles con la vergüenza. Primero habló el diputado de Podemos que fue guardia civil y que pronunció un vibrante alegato en favor de sus ex compañeros destinados a Cataluña, para los que pidió mejores condiciones y derecho de sindicación. Hasta ahí, bueno. Pero el orador empezó a torcerse cuando deslizó que la Benemérita en realidad actúa forzada en Cataluña, y que lo que le sale pero no le dejan es repartir claveles apaciguadores entre los traviesos muchachos que queman banderas de España y preparan su destrucción. Terminó de abrochar el delirio dando un viva a la Guardia Civil que le aplaudió Iglesias pero obviamente no Doménech. Lo que le faltaba a la elástica tradición del contorsionismo populista: que trate ahora de granjearse el respeto del Cuerpo el mismo partido que admira a Otegi y que abrió las Cortes a los familiares de los agresores de Alsasua. Así se lo recordó Zoido con reflejos.

Pero el pifostio más bonito se armó cuando Montero imputó al Gobierno un deseo sádico de cubrir bajo pelotas de goma y chorrazos de agua a inocentes criaturas catalanoparlantes. «¡Franquismo se llama eso!», rugía doña Irene, que segundos después, ofendidísima, reclamaba amparo porque alguien al parecer le había contestado algo desde alguna bancada. Como ocurrió en Zaragoza, nunca dejará de sorprendernos la facilidad de la izquierda radical para pasar del matonismo al victimismo sin que les tiemble un músculo de la jeta. Pero a lo del árbol y las nueces habrá que seguir acostumbrándose: Iglesias ya tendrá redactada la soflama a lo Luther King de Vallecas para carroñear el primer porrazo que caiga sobre un cachorro de Arran.

Leer noticia completa en EL MUNDO.ES[:pt]Na ausência de um presidente, que estava convalescendo em Washington com Trump , o vice-presidente falou, que queria se parecer com o Macron que acusou o populismo nacional na Sorbonne. Enquanto a crise catalã dura, Albert Rivera decidiu sabiamente se opor a ela diante de extrema lealdade, então ele perguntou a Sáenz de Santamaría como defender cada vez melhor democracia. Cortesia de um aliado que Soraya não perdeu. Ele quebrou os princípios elementares do direito com uma unção de oposição, mas em uma câmara onde a adolescência legal ocupa um terço dos assentos, suas palavras caíram como urina nas calças, de acordo com a metáfora fluida que o Presidente Lyndon Johnson Johnson ele sussurrou no ouvido de Galbraith: «Você nunca pensou, Ken, que fazer um discurso sobre economia é como urinar em si mesmo? Você percebe o calor, mas ninguém mais percebe.» Quem diz que a economia diz a Constituição.

Desta vez, o monólogo de Gaby – que já está arregaçando o paletó para executá-lo como os aspirantes mais ortodoxos do Clube de Comédia – consistia em reivindicar a independência de Castela. Ele colheu golpes de disco demagógicos retumbantes, como quando pediu a Zoido para redirecionar barcos da polícia para salvar barcos no Mediterrâneo. Ou quando ele improvisou uma profunda elegia pelo roubo de seu país, que segundo Rufián ocorreu há 80 anos e ninguém mais o viu desde então. Como vamos encontrar as urnas se a própria Catalunha ainda não apareceu. O ministro poderia ter examinado bem os objetos perdidos? A Catalunha não morrerá de rir de um slogan na estação de Sants, esperando que um funcionário da Adif o encontre e um problema resolvido? E não é possível que, no mesmo local remoto, encontremos outras coisas perdidas de valor incalculável, como a famosa maioria silenciosa, o senso de ridículo do Sr. Rufián ou a máscara do partido espanhol que decolou Podemos?

Então a manhã programou dois números, talvez menos artísticos, mas não mais compatíveis com a vergonha. O deputado Podemos falou em primeiro lugar, que era guarda civil e fez um apelo vibrante em favor de seus ex-colegas destinados à Catalunha, pelos quais ele pediu melhores condições e direito de organização. Por enquanto, tudo bem. Mas o orador começou a torcer quando ele disse que a Benemérita realmente age forçada na Catalunha, e que o que sai, mas não é permitido, é distribuir cravos agradáveis ​​entre os meninos travessos que queimam bandeiras da Espanha e preparam sua destruição. Ele terminou de prender o delírio aplaudindo a Guarda Civil sobre quem aplaudiu Iglesias , mas obviamente não Doménech . O que faltava a tradição elástica do contorcionismo populista: que o mesmo partido que admira Otegi e que abriu as Cortes aos parentes dos agressores de Alsasua, agora tenta conquistar o respeito do Corpo. Então Zoido o lembrou com reflexos.

Mas o mais bonito pifostio foi criado quando Montero imputou ao governo um desejo sádico de cobrir criaturas inocentes de língua catalã sob bolas de borracha e correntes de água. «O franquismo é chamado assim!», Rugiu Dona Irene, que segundos depois, muito ofensiva, reivindicou proteção porque alguém aparentemente havia respondido algo de algum banco. Como aconteceu em Zaragoza, nunca deixaremos de nos surpreender com a facilidade da esquerda radical de passar do assédio moral à vitimização sem ser abalada por um músculo no rosto. Mas, quanto à árvore e às nozes, será necessário continuar se acostumando: Iglesias já terá escrito o soflama para o Luther King de Vallecas para eliminar o primeiro golpe que cai em um filhote de Arran.

Leia a história completa em EL MUNDO.ES [:en]In the absence of a president, who was convalescing in Washington of his own with Trump , the vice-president spoke, who wanted to resemble the Macron who charged against national populism in the Sorbonne. While the Catalan crisis lasts, Albert Rivera has wisely decided to oppose it in the face of extreme loyalty, so he asked Sáenz de Santamaría how to better and even better defend the democracy. Courtesy of an ally that Soraya did not miss. He broke down elementary principles of law with an oppositional anointing, but in a chamber where legal adolescence takes over a third of the seats, his words fell like urine on his pants, according to the fluid metaphor that President Lyndon Johnson he whispered in Galbraith’s ear: «Have you ever thought, Ken, that making a speech on economics is a lot like pissing on yourself? You notice the heat, but no one else realizes it.» Who says economy says the Constitution.

This time the monologue of Gaby -that to execute it he is already rolling up his jacket as the most orthodox aspirants of the Comedy Club- consisted of claiming the independence of Castile. He reaped resounding demagogic saucer blows, like when he asked Zoido to redirect police boats to save boats in the Mediterranean. Or when he improvised a deep elegy for the robbery of his country, which according to Rufián occurred 80 years ago and no one has seen him since. How are we going to find the ballot boxes if Catalonia itself has not yet appeared? Has the minister looked well at lost objects? Won’t Catalonia die of laughter at a slogan at the Sants station, waiting for an Adif official to find it, and the problem solved? And is it not possible that in the same remote place we find other lost things of incalculable value, such as the famous silent majority, the sense of ridicule of Mr. Rufián or the Spanish party mask that took off Podemos?

Then the morning programmed two numbers perhaps less artistic but no longer compatible with shame. The Podemos deputy spoke first, who was a civil guard and made a vibrant plea in favor of his former colleagues destined for Catalonia, for whom he asked for better conditions and the right to organize. So far so good. But the speaker began to twist when he slipped that the Benemérita actually acts forced in Catalonia, and that what comes out but is not allowed is to distribute appeasing carnations among the mischievous boys who burn flags of Spain and prepare their destruction. He finished fastening the delirium by cheering on the Civil Guard who applauded him Iglesias but obviously not Domenech . What the elastic tradition of populist contortionism lacked: that the same party that admires Otegi and that opened the Cortes to the relatives of the Alsasua aggressors, now try to earn the respect of the Body. So Zoido reminded him with reflexes.

But the most beautiful pifostio was created when Montero imputed to the Government a sadistic desire to cover innocent Catalan-speaking creatures under rubber balls and streams of water. «Francoism is called that!» Roared Doña Irene, who seconds later, very offensive, claimed protection because someone apparently had answered something from some bench. As happened in Zaragoza, we will never cease to be amazed at the ease of the radical left to go from bullying to victimhood without being shaken by a muscle on the face. But as for the tree and the nuts, it will be necessary to continue getting used to it: Iglesias will already have written the soflama to the Luther King of Vallecas to scavenge the first blow that falls on an Arran puppy.

SOURCE: EL MUNDO.ES[:]

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *